Hier zou ik een verhaal kunnen plaatsen over wie Liesbeth was, maar dat is geweest. Wie weet dat bij voltooiing van het boek de kleine lettertjes een en ander is na te lezen. Voor nu volstaat het te zeggen dat mijn verhaal en unieke dwaalspoor me heeft herinnerd wie ik echt ben. Wie ik echt ben behoeft geen woorden en is te herinneren via beeld, een zuivere spiegel in optima forma. Het mooie is dat dit niet alleen is wie ik ben, maar ook wie jij bent en wij allen Zijn. Ik herinner mijn missie, mensen laten zien hoe fantastisch mooi ze zijn vanuit hun authenticiteit. 

De vele zelfportretten heb ik gemaakt zonder doel vanuit het niets. Het bracht me tot leven waar ik persoonlijk richting de dood ging en wel ontelbare keren, BDE noemen ze dat. De laatste ervaring was er volledige overgave toen niemand erbij was en ik zover was dat ik het prima had gevonden over te gaan. Ik ging over voor mijn gevoel, doch bleef op aarde. De herten keken me liefdevol en onschuldig aan, ze gaven me kracht op te staan. Voor wat wens ik 's morgens op te staan, is wat ik me afvroeg, ik wist het niet meteen en liet het op zijn beloop. Een natuurlijk ritme heeft het over genomen en die is ontkoppeld van agenda's, plannen, gedachten om iets te bereiken en voorkomen, het oude was gedaan. 

Ik heb me verbaasd over wie we zijn, met name op momenten dat ik mijn dag niet had en camera en toebehoren altijd meereisde, rolde er iets ongelofelijks uit, zoals een baby na 9 maanden in de baarmoeder te hebben gezeten, nieuw leven, wat je doet verwonderen en verblijden. Dat het je mag bemoedigen dat wie we zijn niets behoeft, te kunnen zijn wie ze werkelijk is. Hoezeer ikjes tegenwerken of juist proberen hard mee te werken, het maakt niet uit, echt niet. Zij zijn in essentie namelijk hetzelfde als wie we allen zijn en daar keren ze naar terug, per direct al, zo je wenst, in ze te laten voor wat ze zijn, vlinders die wachten om geboren te worden. To live is to be slowly Born.