Hoe is creatie Aardevaart tot stand gekomen ?
Het begon met beschikbaar Zijn, de moederenergie activeren. Een aanwezigheid die niet alleen interesse heeft maar liefdevolle aandacht is zonder voorwaarden. Dat laatste draagt eraan bij dat alles door haar heen kan geschieden, onbeperkte mogelijkheden, niets wordt veroordeeld of gewikt en gewogen. Betreft aardevaart zag ze de petticoat en deze inspireerde er meer tulle stof aan te zetten, zodat die breder uitviel. Dit hield concreet in dat we naar de markt gingen de stof te kopen. Thuis gekomen gingen we de stof op de hand met naald en draad eraan zetten. Toen het af was inspireerde dit te fotograferen met een model in een gebied waar veel ruimte voelbaar is. De beperkingen van corona inspireerden ons zelf als model te nemen en zonder afspraak te gaan. Op het andere eiland inspireerde de zee en wind haar in beweging te komen vanuit haar ware natuur. De zelf - ontspanner zonder controle scherm inspireerde om vrij uit te bewegen en de wind in de jurk te laten opwaaien. Geen controle over de wind, de uitsnede of haar gezicht er helemaal op staat, niets dan puur Zijn en bewegen zoals het vanzelf vanuit die ontspanning gemakkelijk gaat. Na een poosje kijken en verrast glimlachen. Tijdig stoppen daar al snel een beeld verschijnt wat ze niet had kunnen bedenken en niet te regisseren is (wat ze vroeger wel deed). Het wonder van wat ontstaat, het kindje, de creatie in het scheppingsproces omarmen. Thuis de opnames ontwikkelen en even laten rusten om een paar weken later een montage te doen in een achtergrond die al stond te wachten en aanwezig was. Laten rusten en erop uit trekken een avontuur te beleven met een zwaan die met zijn vleugels ging slaan op het moment hij vond dat ze te dichtbij kwam. Een paar stappen achteruit doen en de openslaande vleugels fotograferen op een afstand die voor beide ontspannen voelde. De aankleding doen met de zwanenveren betreft een tweede montage. Laten rusten en bij een volgend uitstapje zwanenveren die op het gras lagen meenemen. Het eindresultaat printen op fine art papier en laten drogen. Vernissen met de hand en opplakken via een opplakapparaat met een passe-partout rand erom heen, waar ze de echte zwanenveren op heeft geplakt. Vernissen van de veren en inlijsten in een lijst die geen aandacht trekt, maar het kunstwerk volledig tot haar recht laat komen. Op een plek aan de muur hangen waar het kunstwerk een adem gevende aanvulling is passend in het geheel. De tijdspanne is zo'n paar maanden geweest.
Fine art foto R & E had een zwangerschap van zo'n zes jaren en wellicht wel 52 jaar gehad. Het was en is mijn eerste creatie, ontspan en kom boven. Ontspannen ben ik bevrucht en daar ontving ik in de buik al de nodige spanning om ... te vergeten waar ik vandaan kwam. De creatie R & E hielp me eraan te herinneren. Het was alsof ik de creatie al bij me droeg die niets vermoedend op een dag eruit rolde, zoals bij aardevaart en dan met een langere tijdspanne. De dag dat we door extreme spanning heen bewogen, geïnspireerd door een rode jurk, is de eindfase ingezet van het tot stand komen van het eindresultaat.
Door werk van mezelf aan de muur te hangen wordt ik dagelijks geïnspireerd. Ik hoef niet te weten tot wat dat leidt en kan het ervaren. Wat ik zie verandert gelang mijn bewustzijn ontwikkelt. Soms voel ik een vlaag van verlichting en soms ontvang ik bemoediging en herinner me het gemak van Zijn. Beschikbaar zijn voor kunst wat door me heen geschied komt op hetzelfde neer als beschikbaar zijn voor leven wat door me heen gebeurt. Leven in de vorm van oude energie die soms opeens naar boven komt door een trigger of kunstwerk. De oude energie ondergaat in feite een zelfde soort scheppingsproces als een kunstwerk en wordt getransformeerd tot iets wat ik niet had kunnen bedenken. Dit is ten eerste te voelen als sensaties die mijn aanwezigheid diepere ontspanning herinneren en zo een samenwerking wordt als drie eenheid. Welke vorm hieruit gaat ontstaan is een evengrote verrassing als bij een kunstwerk. Waar ik bij kunst niet meer in beperkte plaatjes dacht, bleek dit in mijn leven nog wel voorbij te komen. Door dit te zien kan ik dat laten gaan, wetende dat ik het meest blij wordt van iets wat verschijnt in een vorm die ik niet had kunnen bedenken. Het bespaard me enorm veel energie in dat vertrouwen te leven. Mijn kunst heeft me herinnerd aan het oervertrouwen van wie we werkelijk zijn. Het is waanzinnig te vertrouwen op niets, waar gedurende een natuurlijk ritme iets uitrolt wat verwachtingen ontstijgt. Op mijn gemak zijn met de ruimte van niets en zodra er iets opduikt wat me inspireert, ontvangen en het vervolg ervaren, waarvan de essentie 'ontspanning en vrede' hetzelfde is en blijft tot en met het eindresultaat. Dus hoef ik me nooit meer te haasten richting het eindresultaat en doen om te Zijn. Mijn kunst heeft me geleerd, al samen te Zijn en doen wat vanzelf spontaan omhoog borrelt en ons te laten verassen wat er een keer uitrolt. Ervaren dat het ontspannen voelt, niet af hoeft, dat is waarachtig leven, waarin we niet voorbij gaan aan de essentie 'ontspan en kom boven, R & E', wie we Zijn. Zolang we worstelen ervaren we de eenheid die we zijn nog niet en dat leek sterk (force), maar is alles behalve sterk, het put uit. Worstelen zou je een goede strijd kunnen noemen zodra je inziet, hetgeen je voor streed, over is gebleven in een andere staat van Zijn. De staat van Zijn die te ervaren is als een zachte kracht, draagkracht. Het is een wereld van verschil en in mijn leven ben ik diep gezonken om dit te ervaren. Er was een sterke dynamiek van verlatings- en bindingsangst totdat egodelen zijn thuis gekomen, ieder afzonderlijk. Het egodeel die trok en om hulp vroeg liet ik. Hij probeerde vast te klampen en ook het wegduwen liet ik. Ik kwam uit de trek- en duwbeweging, waarmee het egodeel zijn eigen Zon en licht kon ervaren. Dit is het licht wat niet meer verduistert kan worden.